ฐิติ ตังคะพิภพ
ศิษย์เก่าคณะสหเวชศาสตร์ มศว สาขากายภาพบำบัด
ปัจจุบันเป็นนักกายภาพบำบัดชำนาญการ โรงพยาบาลพญาไท2
(PT รุ่น 11)
ชีวิตนักกายภาพของผม เริ่มต้นจากการผมอยากรู้อะไรหลายๆ ในร่างกาย คำตอบง่ายๆ ของเด็กมอปลาย ที่นึกออกตอนนั้นต้องเป็นวิชา กายวิภาคศาสตร์ หรือ anatomy นั่นเอง แต่จะเรียน anatomy ได้ ก็ต้องสอบให้ติดคณะแพทย์...
แต่เรียนไม่เก่งขนาดนั้นจะทำไงดี มันจะมีสาขาอื่นอีกมั้ยที่ทำให้เราได้เรียน anatomy แบบไม่ยากเย็นนัก 555+
ที่พอจะมีความรู้ตอนนั้นก็จะมี คณะแพทย์, ทันตแพทย์ และ กายภาพบำบัด
จึงได้เข้ามาลองสอบ เข้าคณะสหเวชศาสตร์ สาขากายภาพบำบัด ได้เริ่มต้นเป็นนักศึกษากายภาพบำบัด ที่ มศว และได้เรียน anatomy อย่างที่ตั้งใจไว้
จาก anatomy ที่ผมไม่เคยรู้ ไม่เคยเข้าใจกลไกของร่างกาย ผมมีความเข้าใจมากขึ้น สำหรับผมในช่วงแรกของการเรียน เหมือน anatomy = กายภาพบำบัดนั่นเอง
ชีวิตการเรียนกายภาพบำบัดในช่วงปี 3,4 เป็นอะไรที่ผมรู้สึกว่ายาก ในตอนนั้น (ซึ่งตอนนี้ก็ยังยากอยู่) แต่ก็ทำให้ผมเข้าใจกายภาพบำบัดมากขึ้น ความเข้าใจ ณ จุดๆ นั้น คือ นักกายภาพบำบัด ดูแล รักษา ฟื้นฟู ป้องกัน ปัญหาเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของร่างกาย
ปวด ก็ลดปวดไป แขนขาขยับไม่ได้ ก็ออกกำลังกายไป
รักษาไป ตามที่เรียน และฝึกฝนมา
จนจบจากรั้ว มศว เริ่มเป็นนักกาพบำบัดเต็มตัว ความเข้าใจของผมยังคงเป็นแบบเดิม
...จนวันนึง ผมได้ดูแลผู้ป่วยรายหนึ่ง ผู้ป่วยรายนี้ได้รับการผ่าตัดก้อนเนื้อที่กดทับไขสันหลังระดับคอ ซึ่งหลังจากการผ่าตัด ผู้ป่วยไม่สามารถเคลื่อนไหวส่วนใดได้เลย (ขยับได้เพียงส่วนที่อยู่เหนือคอขึ้นไป) หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็น "อัมพาต" ตั้งแต่ส่วนคอลงมา
ผู้ป่วยรายนี้ได้สอนอะไรผมหลายอย่าง ผ่านการรักษาที่ผมได้เรียน และฝึกฝนมา การรักษาของผมในตอนนั้น ไม่ได้ใช้เครื่องมือใดๆ ทำให้ได้รู้ความพิเศษของวิชาชีพของเรา
ว่าเครื่องมือการรักษาที่ดีที่สุดก็คือ "มือเปล่า"
มือของนักกายภาพบำบัด มือที่เหมือนมีสัมผัสพิเศษ สามารถทำการรักษาคนไข้ ให้หายจากอาการป่วย ช่วยคลายความกังวล เพิ่มกำลังใจ ให้ผู้ป่วยมีความหวัง และกลับมามี "ชีวิต" อีกครั้ง
ผมใช้เวลารักษาและฟื้นฟูผู้ป่วยรายนี้อยู่นานพอควร จากคนที่เดินมาตรวจพบก้อนเนื้อที่กดทับไขสันหลังที่คอ หลังผ่าตัดกลายเป็นคนเดินไม่ได้ จนสุดท้ายสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้งเมื่อกลับบ้าน
จากที่เคยรู้สึกว่า เราเข้ามาอยู่ตรงนี้ ได้ทำงานในโรงพยาบาล ได้ช่วยเหลือ ได้แก้ปัญหาให้คนไข้นั้นดีแล้ว ทำให้ผมยิ่งมีความภูมิใจในวิชาชีพนี้มากขึ้น และอยากให้ มือพิเศษนี้ ช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตของคนไข้คนอื่นๆ ต่อไป
ก็หวังว่าประสบการณ์ของผม อาจจะช่วยเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างแรงบันดาลใจ และเห็นคุณค่าของวิชาชีพกายภาพบำบัดในอีกแง่มุมหนึ่งนะครับ
ฐิติ ตังคะพิภพ #PTSWU11 #PTtellastory
