[ PT&HP...tell a story ]
วิฑูรย์ ภาณสิทธิกร นิสิตชั้นปีที่ 2
สาขากายภาพบำบัด คณะกายภาพบำบัด มศว
จบการศึกษาระดับปริญญาเอก สาขาวิศวกรรมเครื่องกล ที่ North Carolina State University สหรัฐอเมริกา
.....สวัสดีครับ ผมชื่อนายวิฑูรย์ ภาณสิทธิกร เป็นนิสิตชั้นปีที่ 2 สาขากายภาพบำบัด คณะกายภาพบำบัด มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ อายุปีนี้ก็เข้ารอบที่ 4 แล้วครับ (เขินเลย) จบการศึกษาระดับปริญญาเอก สาขาวิศวกรรมเครื่องกล ที่ North Carolina State University สหรัฐอเมริกา เคยทำงานในแผนกวิศวกรรม วิเคราะห์หาสาเหตุของปัญหาในอุปกรณ์สื่อสารทางแสงครับ ในช่วงทำงานก็สนุกกับการหาต้นต่อของปัญหาจนไม่ได้ดูแลสุขภาพตัวเอง ผลของการนั่งต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน ๆ ทำให้วันหนึ่งแค่ก้มลงไปผูกเชือกรองเท้า ก็ถึงกับมีอาการปวดหลังร้าวลงขา ทำให้ได้คิดขึ้นมาว่าที่ผ่านมา ผมรู้วิธีการแก้ไขปัญหาสิ่งต่าง ๆ แต่กลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับร่างกายตัวเองเลยสักนิด จึงเป็นจุดเริ่มต้นให้สนใจในวิทยาศาสตร์สุขภาพอย่างจริงจังครับ ลองค้นหาดู กะว่าอาจจะมีหลักสูตรระยะสั้นสำหรับผู้ที่จบปริญญาตรีแล้ว จนได้มาเห็นประกาศจากทางคณะกายภาพบำบัด มศว ซึ่งเป็นปีแรกที่เปิดรับสมัครให้คนทั่วไปที่ต้องการศึกษาต่อได้เข้าร่วมโครงการ ในขณะนั้นผมเองก็ไม่มีภาระอะไร จึงไม่รอช้า รีบสมัครขอรับโอกาสนั้นทันที
.....เมื่อได้เข้ามาเรียนที่องครักษ์ ความประทับใจแรกที่ได้พบคือเพื่อนร่วมรุ่น เมื่อแรกพบ แต่ละคนก็เก็บอาการตกใจได้อย่างแนบเนียน หลายคนแอบคิดว่าผมเป็นคณบดีปลอมตัวมา แต่ในเวลาอันรวดเร็ว พวกเราก็ปรับตัวเข้ากันได้ อาจจะเพราะการวางแผนการที่ดีของทางคณะฯ ที่เริ่มจากให้นิสิตชายปี 1 ทั้งหมดอยู่หอเดียวกัน ได้ใช้เวลาร่วมกัน ทั้งการนัดกันติววิชา Anatomy ทั้งการไปออกกำลังกาย เล่นสนุกในสนามแบดมินตันในช่วงตอนเย็นของทุกวัน มีหลายอย่างที่ผมไม่เคยทำ เช่น การทำสันทนาการ ร้อง เล่น เต้นเพลงคณะ ก็ได้ลองเปิดใจ สนุกกับการเรียนรู้ไปกับคนรุ่นใหม่ คงเป็นเพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้ช่องว่างระหว่างวัยดูจะไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด การได้เป็นส่วนหนึ่งของนิสิตกายภาพบำบัด มศว รุ่นที่ 28 เป็นหนึ่งในความภูมิใจของผม ส่วนการเรียนในคณะฯ แม้ว่าผมจะพยายามเป็นนิสิตปี 1 ธรรมดา ๆ คนหนึ่งมากเพียงใด แต่วัฒนธรรมของคณะฯ ในการอ่อนน้อมถ่อมตน และการเคารพผู้สูงอายุกว่านั้นแข็งแรงเกินกว่าจะต้านทาน ทำให้เห็นภาพน่ารักที่รุ่นพี่กับรุ่นน้อง (สูงวัยคนนี้) ผลัดกันไหว้ซึ่งกันและกันตั้งแต่วันแรกที่ได้เดินเข้ามายังโถงของคณะฯ และสุดท้ายเป็นอีกหนึ่งความประทับใจที่นำไปสู่การเป้าหมายของผม เมื่ออาจารย์ฝากไว้ให้คิดว่า “เรียนจบ 4 ปี ไม่ได้ยากแต่การเป็นผู้รักษาที่เก่งก็ไม่ได้ง่าย” เป็นแรงบันดาลใจให้กำหนดเป้าหมายให้ชัดเจนเพื่อที่จะใช้เวลา 4 ปีนี้ให้คุ้มค่า นำประสบการณ์ที่มีมาปรับใช้ ร่วมกับเปิดใจเรียนรู้สิ่งใหม่ ฝึกตัวเองให้เก่งพอที่จะเป็นผู้รักษาที่ดีให้ได้ ส่วนผลในอนาคตจะออกมาเป็นอย่างไร ผมก็พอใจยอมรับได้ เพราะผมได้ลองทำวันนี้ให้เต็มที่แล้วครับ
